‍۱۶ شهریور روز وبلاگستان فارسی است. وبلاگستانی که روزی چون خورشید فروزان بر تارک وب فارسی می‌درخشید و امروز آفتات بی‌رمقی است در آستانه خاموش شدن. بعضی معتقداند این بلا را شبکه‌های اجتماعی و پیام‌رسان‌ها بر سر وبلاگ‌ها آوردند ولی به نظر من خود این خود وبلاگ‌نویس‌ها هستند که نفس وبلاگستان را چنین بُریدند. وبلاگ‌های فارسی در حال حاضر با ۳ مشکل اساسی رو به رو هستند.

محتوای دسته اول

بزرگترین مشکل وبلاگ‌های فارسی نداشتن محتوای دسته اول است. اگر معدود وبلاگ‌هایی را که در آن تولید محتوا می‌شود را کنار بگذاریم تعداد زیادی وبلاگ داریم که تبدیل به محل بازنشر مطالب دست چندمی وبسایت‌های پربازدید شده‌اند. حال آنکه وقتی این وبسایت‌ها در دسترس هستند چه حاجتی است برای خواندن مطالب آن‌ها به وبلاگ‌ها مراجعه کرد.

محتوای تحلیلی

متاسفانه در جایی که انتظار داریم وبلاگ‌نویسان حوادث را از نقطه نظر خودشان تحلیل کنند و احساس‌شان را درباره آن بیان کنن تنها به کپی متن خبر و تحلیل فلان کارشناس در فلان خبرگذاری اکتفا می‌کنند و یا اینکه کلا سکوت می‌کنند. مثلا جنگ بین اسرائیل و نوار غزه که در سال ۲۰۱۴ اتفاق افتاد حادثه دردناکی بود که قلب‌های بسیاری را در سراسر جهان به درد آورد اما وقتی واژه جنگ غزه ۲۰۱۴ را جستجو می‌کنیم در ۱۵ صفحه از نتایج جستجوی گوگل تنها یک وبلاگ وجود دارد که آن‌ هم پر از از لینک به خبرگذاری‌های مختلف.

تبادل لینک

تبادل لینک سنت باستانی وبلاگ‌نویسان بوده است که این روزها به دست فراموشی سپرده شده است. وبلاگ‌نویسان در گذشته با تبادل لینک وبلاگ‌هایشان را به یکدیگر گره می‌زدند و کهکشانی از وبلاگ‌ها درست می‌کردند تا مخاطبان کنجکاو در آن ماجراجویی کنند. اما امروزه با فراموش کردن سنت تبادل لینک وبلاگ‌نویسان هر کدام به رابینسوکروزویی می‌مانند که در جزیره‌ای متروکه گرفتار شده‌اند.