خونسرد باش من ملکه هستم

این روزها در خیابان به هر طرف که نگاه کنی یک ملکه می‌بینی که تو را به آرامش دعوت می‌کند. تب ملکه بودن به قدری داغ است که حتی بعضی از آقایون هم می‌خواهند ملکه باشند.

از این ملکه‌های کذایی که بگذریم یک عده هم هستند که پشت مانتویشان را با یک خربار جفنگ مزین کرده‌اند. «من را در قلبت جا بده» و «هیچ وقت به خودت نگو نمی‌توانی، تو بهترین هستی» نمونه‌ای از این جملات‌اند.

البته من در جایگاهی نیستم که بخواهم بگویم این مانتوها خوب است یا بد، فقط می‌خواهم بگویم بهتر نیست به جای استفاده از عبارات نامنوس فرنگی از جملات آشنا و نوستالوژیک ایرانی استفاده کنید.

مثلا پشت مانتوها بنویسید «رفیق بی‌کلک مادر»، «بگو ماشاالله..»، «ببخشید پشتم به شماست»، «دنبالم نیا آواره میشی» یا اگر طرفدار جملات فلسفی هستید می‌توانید از جمله «زندگی بدون عشق مانند شلوار بدون کش است» استفاده کنید.

بودن یا نبودن، مسئله این نیست

آقای مهدی نوید ادهم دبیرکل شورای عالی آموزش و پرورش گفتند:

 در نظام آموزشی ایران 3 زبان تدریس می‌شود که شامل آموزش فارسی بوده که زبان رسمی کشور است؛ زبان دوم، عربی است که زبان قرآن و دین است و زبان سوم نیز می‌تواند انگلیسی، روسی، ایتالیایی، فرانسوی و آلمانی باشد.

ایشان در ادامه فرمودند:

 آن چیزی که در حال حاضر مشکل داریم، تقاضای اجتماعی است؛ اکثریت دانش‌آموزان و خانواده‌های آنها مایلند که فرزندانشان زبان انگلیسی بخوانند و در نتیجه اگر ما هم آمادگی داشته باشیم، تقاضا وجود ندارد.

با عرض معذرت که پا برهنه می‌پرم وسط حرفتان؛ مشکل ما تقاضای اجتماعی نیست بلکه کیفیت آموزش است. شما همین سه زبانی که در حال حاضر تدریس می‌شود را ببینید، آیا کسی بعد از گرفتن دیپلم می‌تواند به راحتی عربی صحبت کند یا انگلیسی؟

خیلی‌ها هنوز نمی‌دانند فرق جناس با استعاره چیست و اگر بپرسی فرق بین غزل و قصیده چیست از ۱۰ نفر شاید دو نفر بدانند.

_{منبع: خبرگذاری فارس}

---

پی‌نوشت: اگر قرار باشد به جای انگلیسی زبان دیگری در مدارس آموزش داده شود آرزو دارم زبان فرانسوی باشد. فرانسوی زبان عاشقانه‌هاست.